تأثیر حاد دو نوع فعالیت بدنی هوازی و بی هوازی بر سطوح سرمی عامل تغذیه ای مشتق از مغز و کورتیزول مردان فعال

هدف: هدف از این پژوهش مقایسه‌ی تأثیر دو نوع فعالیت بدنی وامانده‌ساز هوازی و بی‌هوازی بر سطوح BDNF و کورتیزول سرمی و ارتباط آن ها با هم می‌‌باشد. مواد و روش‌ها: 16 نفر از دانشجویان فعال به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه اول تست وامانده‌ساز بی‌هوازی کانینگهام و فالکنر و گروه دوم تست وامانده‌ساز هوازی استراند را ‌انجام دادند. نمونه‌های خونی قبل و بلافاصله پس از تمرین گرفته شد. یافته‌ها: نتایج آزمون تی همبسته نشان داد که هر دو نوع ورزش حاد وامانده‌ساز هوازی و بی‌هوازی موجب افزایش معنی‌دار BDNF شدند (05/0< p). همچنین اجرای یک جلسه ورزش تا حد واماندگی از نوع هوازی باعث کاهش معنی‌دار (05/0< p) و از نوع بی-هوازی باعث افزایش غیرمعنی‌دار (05/0P>) در سطوح سرمی کورتیزول گردید. بین سطوح کورتیزول و BDNF در هر دو گروه آزمودنی همبستگی معنی‌داری وجود نداشت (05/0P>). به علاوه، آزمون تی مستقل نشان داد تفاوت معنی‌داری بین گروه‌های هوازی و بی‌هوازی در سطوح سرمی BDNF و کورتیزول وجود ندارد (05/0P>). نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان دهنده‌ی تاثیرات قابل توجه و مثبت تمرینات وامانده ساز حاد هوازی و بی‌هوازی بر سطوح سرمی BDNF می‌باشد. با توجه به عدم ارتباط معنادار بین این دو عامل می توان بیان داشت احتمالاً اجرای فعالیت‌های حاد هوازی و بی‌هوازی موجب افزایش کورتیزول تا حدی که باعث سرکوب و کاهش سطوح BDNF در افراد فعال شود نمی‌گردد و از این رو خطری برای سلامت دستگاه عصبی به شمار نمی‌رود.